بزرگ کردن سینه با جراحی پروتز وتزریق چربی

عمل بزرگ و برجسته کردن سینه یکی از محبوب‌ترین عمل‌های زیبایی است؛ زیرا بزرگ و خوش‌فرم بودن سینه‌ها به طور چشمگیری می‌تواند ظاهر و اعتماد به نفس فرد را بهبود بخشد. دلایل بسیار متنوعی وجود دارد برای اینکه چرا زنان تمایل به انجام این عمل دارند؛ در عین حال تمامی روش‌های بزرگ کردن سینه مانند پروتز و تزریق چربی، هدف نهایی یکسانی دارند و آن تأمین ظاهر و اعتماد به نفسی است که شما لایق آن هستید.

عمل جراحی بزرگ و برجسته کردن سینه

روش بزرگ کردن سینه با عمل جراحی که با نام تقویت سینه نیز شناخته می‌شود، به منظور افزایش اندازه و حجم سینه‌ها انجام می‌شود. پزشکان پروتزهای سیلیکونی و سالینی را در سینه‌ها جایگذاری می‌کنند تا اندازه و حجم آن را افزایش دهند. روش‌های مختلفی برای پروتز و بزرگ کردن سینه وجود دارد. این روش‌ها، همه تهاجمی هستند و به برش جراحی نیاز دارند. تزریق چربی به سینه روشی جایگزین برای عمل پروتز سینه است. در این روش با استفاده از لیپوساکشن، چربی از یک ناحیه‌ی چاق بدن برداشته و سپس به سینه‌ها تزریق می‌شود. با این حال شواهد قابل‌اعتمادی وجود دارد که نشان می‌دهد روش تزریق چربی، نتایج خوبی ندارد و ایمن و بی‌خطر نیست. همچنین برخی پزشکان معتقدند که ممکن است تزریق چربی به سینه ضرر و زیان‌هایی به دنبال داشته باشد. پزشک در حین عمل بزرگ و برجسته کردن سینه می‌تواند با استفاده از روش لیفت سینه، افتادگی و شلی سینه‌ها را نیز برطرف کند. قبل از تصمیم‌گیری برای انجام عمل بزرگ کردن سینه، تمام گزینه‌های درمانی را از پزشک خود سؤال کنید.

کاندیدای مناسب

اگر می‌خواهید سینه‌هایتان بزرگ‌تر و یا خوش فرم‌تر شود، می‌توانید به عمل بزرگ و برجسته کردن سینه فکر کنید.
اگر شرایط زیر را داشته باشید، ممکن است پزشک عمل بزرگ و برجسته کردن سینه را به شما پیشنهاد کند:

• یکی از سینه‌هایتان از لحاظ اندازه و شکل متفاوت از دیگری است
• یک یا هر دو سینه شما به طور عادی رشد نکرده است
• بعد از کاهش وزن، بارداری و یا به دلیل پیری از شکل و اندازه سینه‌های خود راضی نیستید
• سینه‌های شما به طور کامل رشد نکرده است
• وضعیت عمومی سلامتی شما خوب است
• انتظارات واقع‌بینانه‌ای از عمل دارید

اگر شرایط زیر را داشته باشید، ممکن است کاندیدای خوبی برای این عمل نباشید:

• باردار هستید، کودک خود را شیر می‌دهید و یا به تازگی کودک خود را از شیر گرفته‌اید
• نتایج ماموگرافی شما غیرطبیعی بوده و یا به یک بیماری سینه مبتلا هستید
• به سرطان سینه مبتلا هستید و هنوز درمان نشده‌اید
• به یک بیماری و یا عفونت شدید مبتلا هستید

انواع پروتزهای سینه

پروتزهای سالینی

پروتزهای سالینی با آب نمک استریل‌شده پر شده‌اند. اگر پوسته پروتز نشتی پیدا کند، پروتز سالینی متلاشی و محلول سالین آن توسط بدن جذب می‌شود و به طور طبیعی دفع می‌شود.

پروتزهای سیلیکونی

پروتزهای سیلیکونی با ژل سیلیکون پر می‌شوند. ژل کمی بیشتر به بافت طبیعی سینه شباهت دارد. اگر پروتز نشت کند، ممکن است ژل در داخل پوسته پروتز باقی بماند و یا به سمت فرورفتگی‌های پروتز برود. نشت پروتز سیلیکونی، باعث متلاشی شدن آن نخواهد شد.

پروتزهای چسبنده و متراکم Gummy bear

گاهی اوقات پروتزهای با شکل ثابت به پروتزهای متراکم و چسبنده gummy bear اشاره دارند؛ زیرا حتی اگر پوسته‌ی آنها نیز شکسته شود، شکل آنها به همان حالت قبل باقی می‌ماند. سازگاری و استحکام ژل‌های سیلیکونی جدیدی که داخل پروتزها قرار داده می‌شوند، بیشتر از ژل‌های سیلیکونی قدیمی است. همچنین این پروتزها سفت‌تر و پایدارتر از پروتزهای قدیمی هستند و احتمال شکستن آنها نیز کمتر است.

پروتزهای گرد

به نظر می‌رسد پروتزهای گرد نسبت به پروتزهای با شکل ثابت، ظاهری پُرتر برای سینه‌ها ایجاد می‌کنند. انواع مختلفی از پروتزهای گرد وجود دارد که با استفاده از آنها می‌توان برجستگی بیشتری به سینه‌ها داد. از آنجا که پروتزهای گرد از تمام جهات اندازه و شکل یکسانی دارند، نگرانی کمتری در مورد چرخش آنها در فضای قرارگیری‌شان وجود دارد.

پروتزهای با سطح صاف

پروتزهای با سطح صاف، نرم‌ترین نوع پروتزها هستند و می‌توانند در فضایی که پروتز سینه قرار گرفته است حرکت کنند که این ممکن احساس طبیعی‌تری برای فرد ایجاد کند. پروتزهای با سطح صاف ممکن است کمی قابل‌لمس باشند و یا چین‌خوردگی قابل‌مشاهده‌ای در آنها به وجود آید.

پروتزهای با سطح زبر

سطح زبر این پروتزها باعث تشکیل بافت همبند با بافت‌های اطرافی که به پروتز می‌چسبد می‌شود و این باعث محدود شدن حرکت پروتز در فضای قرارگیری آن می‌شود و در نتیجه احتمال جابجا شدن پروتز را کاهش می‌دهد. از فواید پروتزهای با سطح زبر، کاهش خطر ایجاد کپسول‌های سفت بافت اسکار است؛ این کپسول‌ها به دور پروتز تشکیل و باعث انقباض آن می‌شوند.

جلسه مشاوره

در طول جلسه مشاوره لازم است در مورد معایب بزرگ کردن سینه ، سوابق پزشکی خود ازجمله بیماری‌هایی که داشته‌اید و دارید و همچنین داروهایی که نسبت به آنها حساسیت دارید، با پزشک خود صحبت کنید. شما همچنین باید در مورد هرگونه عمل جراحی که قبلاً داشته‌اید، به خصوص عمل جراحی سینه و داروهایی که در حال حاضر مصرف می‌کنید؛ ازجمله مکمل‌های گیاهی و داروهای بدون نسخه، با پزشک خود صحبت کنید. اگر فکر می‌کنید که ممکن است باردار باشید، این مسئله را حتماً با پزشک خود در میان بگذارید.

قبل از عمل جراحی

ممکن است جراح از شما بخواهد قبل از عمل جراحی، یک تست ماموگرافی و یا یک تست اشعه ایکس از سینه‌های خود انجام دهید تا تمام ناهنجاری‌های آن تشخیص داده شود و جراح قبل از شروع عمل، تصویری از بافت سینه‌های شما داشته باشد. معمولاً از شما خواسته می‌شود که از شب قبل از عمل از خوردن و آشامیدن خودداری کنید و بعد از عمل لباس‌های گشاد ازجمله یک سینه‌بند گشاد بدون بند زیرین، بپوشید. اگر در همان روز عمل مرخص شدید و به خانه بازگشتید، لازم است یک همراه داشته باشید تا شما را به منزل برساند. پزشک جراح باید در مورد وسعت عمل جراحی، مدت زمان لازم برای انجام عمل و چگونگی درمان درد و ناراحتی و احساس تهوع بعد از عمل، با شما صحبت کند.

عمل جراحی

محل برش می‌تواند روی میزان قابل‌مشاهده بودن جای زخم ناشی از برش و همچنین روی تمام عوارضی که ممکن است بعد از عمل تجربه کنید، تأثیر داشته باشد. برش در قسمت زیرین سینه، رایج‌ترین محل ایجاد برش است؛ به خصوص اگر بیمار جوان و لاغر است و هنوز فرزندی ندارد. زیرا در پوست قسمت زیر سینه یک چین طبیعی وجود دارد و جای زخم ناشی از برش در این چین طبیعی پنهان می‌شود و در نتیجه کمتر قابل‌مشاهده است. به احتمال زیاد جراح برای قرار دادن پروتز از طریق برش در زیر بازو، باید از یک آندوسکوپ (ابزاری دارای یک دوربین و سایر وسایل جراحی که در درون برش قرار داده می‌شود تا به جراح کمک کند پروتز را در محل دقیق خود قرار دهد) استفاده کند. اگرچه در این نوع برش، هیچ جای زخم قابل‌مشاهده‌ای در اطراف سینه‌هایتان ایجاد نمی‌شود اما ممکن است یک جای زخم در زیر بغل شما به وجود آید.

ایجاد برش در اطراف لبه‌های نوک سینه (آرئول یا ناحیه قهوه‌ای رنگ دور سینه) ممکن است باعث بروز مشکلاتی مانند تغییر یا از دست دادن حس ناحیه نوک سینه شود. جراح پس از ایجاد برش در دور نوک سینه، پروتز را در بالا یا زیر عضلات دیواره سینه قرار می‌دهد. قبل از عمل حتماً در مورد جوانب مثبت و منفی روش‌های مختلف قرار دادن پروتز، با پزشک خود صحبت کنید. اگر از پروتزهای ژل سیلیکونی استفاده شود، این پروتزها در هنگام جایگذاری در سینه با ژل سیلیکون پر خواهند شد. اگر از پروتزهای سالینی و پروتزهایی که قبلاً پر نشده‌اند استفاده شود، جراح ابتدا پوسته سیلیکونی را درون سینه قرار می‌دهد و سپس آن را با سالین پر می‌کند تا به شکل موردنظر خود برسد. بعد از جایگذاری پروتز، برش با بخیه بسته می‌شود. ممکن است جراح قبل از بستن برش، به صورت موقت یک لوله تخلیه مایعات در داخل برش قرار دهد تا از تجمع خون و مایعات در زیر پوست جلوگیری کند. همچنین ممکن است کاتترهای (میل جراحی) در محل برش قرار داده شوند تا بتوان داروهای ضد درد را به محل برش اعمال کرد. لوله‌های تخلیه مایعات و یا کاتترها در جلسه ملاقات بعد از عمل، توسط جراح برداشته خواهند شد.

پس از عمل جراحی

بعد از عمل جراحی، به بخش ریکاوری منتقل می‌شوید. سینه‌های شما با گاز و یا سینه‌بندهای جراحی پانسمان و بسته می‌شوند. جراح باید فرایند بهبودی بعد از عمل جراحی، ازجمله عوارض احتمالی و مدت زمان لازم برای بهبودی کامل، را برای شما توضیح دهد. همانند تمام عمل‌های جراحی، بعد از عمل جراحی پروتز سینه نیز شما باید انتظار کمی درد، تورم، کبودی و حساسیت را داشته باشید. ممکن است این عوارض به مدت یک ماه و یا بیشتر طول بکشد؛ اما نگران نباشید، این علائم با گذشت زمان فروکش می‌کنند. باقی ماندن جای زخم ناشی از برش، امری طبیعی است. قبل از عمل، از جراح بخواهید تا محل، اندازه و ظاهر جای زخم‌های باقی‌مانده را برای شما توصیف کند. برای بسیاری از زنان، جای زخم به جا مانده به مرور زمان به خطوطی باریک تبدیل و محو خواهد شد.

هرچه پوست شما تیره‌تر باشد، احتمال اینکه جای زخم‌ها برجسته‌تر باشد بیشتر است. پزشک برای درمان درد و احساس تهوع بعد از عمل، داروهایی را برای شما تجویز می‌کند. اگر به خونریزی و تب دچار شدید و سینه‌هایتان داغ و قرمز شد و یا سایر علائم عفونت بروز کرد، فوراً به پزشک مراجعه کنید و علائم را به او گزارش دهید. جراح باید در مورد روند بهبودی زخم و چگونگی مراقبت از آن با شما صحبت کند. ممکن است لازم باشد از بعد از عمل تا زمان بهبودی، از سینه‌بندهای مخصوص و یا باندهای فشاری استفاده کنید. در اکثر موارد بعد از گذشت یک تا دو هفته، قادر خواهید بود به محل کار خود بازگردید؛ اما به مدت حداقل دو هفته باید از انجام فعالیت‌های شدیدی که می‌توانند نبض و فشار خون شما را بالا ببرند، خودداری کنید.